ang doppelganger, si pacquiao at si catherine the great.

Nung isang araw, bigla kong naisip na Thanksgiving na pala. Ibig sabihin, malapit na ang Pasko. Ang billis na ng mga araw, 5:30 pa lang madilim na ang paligid. Naisip ko na sayang at hindi ko man lang namalayan at dumaan na ang Halloween, na isa sa mga paborito kong okasyon.

Kung alam ko lang. Nyiiii.

Ganito kasi yon. Dumalaw kami ni Anna sa aming lolo na naka-confine sa hospital. Sa Manila Adventist Medical Center sa Pasay, to be exact (wag niyo na akong tanungin kung bakit doon, samantalang kami ay mga Katoliko na taga-Caloocan--hindi ko din yun masasagot). Luma na yung ospital, may vibe na medyo 60's o 70's ang dating. Sa katunayan, nagpalit na siya ng pangalan--dati siyang Manila Sanitarium (kamusta naman yun diba? nyiii.)

Eniweys, pauwi na kami nun ni Anna at naghihintay sa may elevator nang may isang batang lalaki--mga 10 o 11 years old sa tantya ko, naka-pulang t-shirt at blue na shorts--na tumayo sa likod namin, waring nag-aabang din ng elevator pababa. Medyo matagal pa kaming naghintay. Siguro, palibhasa maiksi ang attention span ng mga bata, nainis at nainip na yung batang lalaki at umalis. Kasabay naman ng kanyang pag-alis (as in!) ang pagtunog ng isang malakas na Ting! Andyan na ang elevator. Sasabihin ko sanang, "Sayang, kung kelan siya umalis saka naman dumating ang elevator!" Pero hindi ko na nasabi. Dahil pagbukas ng elevator andun na yung batang maka-dalawang segundo lang ay nasa likuran ko.

Nung medyo natauhan ako, daglian kong sinilip kung andun pa si Bata no. 1 sa corridor. Pero wala na siya. At pagtingin ko ulit sa elevator, wala na din si Bata no.2

Pramis, nanlamig ang buong katawan ko. Pati ang kapatid ko, na maputla na talaga, ay namutla pa nang extra. Ni hindi man lang kami nakapag-salita upang i-verify sa isa't isa ang nakita namin. Tahimik kaming bumaba, lumabas ng elevator at ng hospital, at hindi na lumingon pa. Baka mamaya naka-dungaw na yung bata (no. 1 man o no.2) sa bintana at kumakaway. Hihimatayin ako sakaling mangyari yun.

Sa bahay na lang namin napag-usapan ni Anna kung ano nga ba yung nakita namin. Kambal? Pwede. Nahilo lang ba kami sa gutom? Hindi rin malayo. Pero para sa akin (at tingin ko kay Anna din), isang doppelganger ang nakita namin. Paki-hanap na lang sa German dictionary yung ibig sabihin. Basta ang bottom line--mumu! Nyiiiii....

Dapat pala hindi ko na naisip na sayang at na-miss ko ang Halloween. Yan tuloy, nag-pahabol pa.

*****

Laban ni Pacquiao kahapon. 3 rounds lang at napatunayan niya ni hindi naman pala ganoon ka-terible si El Terrible. Sabi tuloy ng lolo ko, Manny Pacquiao is the greatest Filipino boxer to date, and probably in the history of Filipino boxing. Sabi naman ni Anna, siguro nga nakakatulong pag ang daming nagdadasal para sayo.

Ako? Isa lang ang masasabi ko--wag ko sanang maka-away si Manny Pacquiao.

Eniweys, grabe ang Pacquiao fever sa Pilipinas. Pati si Enrico Villanueva at Joseph Yeo, nahawa at nagmistulang mga boksingero sa ring nang mag-abot sa parking lot matapos ang basketball game. Yung dalawang yun talaga, oo. Tsk-tsk.

*****

May bago akong natutunan na baklang term kay Anna nung isang araw. Katherine. Pwede ring Catherine, o kat-kat, for short. Ang ibig sabihin, malandi bordering on the pok squared. Makati. Kaya nga kat-kat. Kati-kati. Tapos, in the usual lait-fashion, gumawa kami ng mental list kung sino-sino sa mga kakilala namin ang may pagka-KatKat.

Bigla ko tuloy naisip ang isa sa mga namumukod-tanging Katkat na nakilala ko sa aking buhay, sabay sabi ng, "Naku, kung ganun pala ang mga Katkat, eh di si ***** pala ay si CATHERINE THE GREAT!"

Ahehehe. Mean.

*****

Ayoko na nga, magpapakabait na ko. Pasko na :p